ജീവിത യാഥാര്‍ത്ഥ്യങ്ങള്‍

ആ കുട്ടിയും അവന്റെ അച്ഛനും നല്ല കൂട്ടുകാരായിരുന്നു 

ആ കുട്ടിക്ക് വേറെയും കൂട്ടുകാര്‍ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും

ആ കുട്ടി അവന്റെ അച്ഛനേ വളരെയധികം സ്നേഹിച്ചിരുന്നു 

ആ കുട്ടിക്ക് അവന്റെ അമ്മയോടും ഇഷ്ടമായിരുന്നെങ്കിലും

ആവന്‍ വലുതായി കല്യാണ ആലോചനകള്‍ നടത്തുമ്പോഴും

അവന്‍ അച്ഛനോട് ആലോചിച്ചേ കാര്യങ്ങള്‍ നടത്തിയുള്ളൂ

അവള്‍ അവന്റെ ജീവിതത്തിലേക്ക് കടന്നു വന്നതും

അവരുടെ ലോകബന്ധങ്ങള്‍ മുറിഞ്ഞു ഞെരിഞ്ഞു തകര്‍ന്നു 

ഇതാണ് ജീവിതം ഇങ്ങനെയാണ് മുമ്പോട്ടുള്ള പ്രയാണം

പഴയ വസ്തുക്കള്‍ ചീഞ്ഞു പുതിയതിന് വളമാകുന്നു

ആ വളത്തില്‍ നിന്നും പുതില കുരുക്കള്‍ മുളക്കുന്നു

അവ ഓര്‍ക്കുന്നില്ല നമുക്കും വരും വീഴ്ചയെന്നുള്ള സത്യം

ഞാന്‍ ഹനുമാന്‍

കുട്ടിക്കാലം മുതലേ എനിക്ക് കഥകള്‍ കേള്‍ക്കാന്‍ വലിയ ഇഷ്ടം ആയിരുന്നു അന്നും ഇന്നും എന്റെ പ്രിയ കഥാപാത്രങ്ങള്‍ ഭഗവാന്‍ ശ്രീ കൃഷ്ണനും പിന്നെ ആനകളും തന്നെ.  പിന്നെ ഹനുമാനും കര്‍ണ്ണനും എന്റെ പ്രിയ കഥാപാത്രങ്ങള്‍ ആയി.

ഇതില്‍ ഹനുമാനെ പറ്റി ആദ്യമായി കഥ പറഞ്ഞു തന്നത് ഞങ്ങളുടെ 3-) മത് ക്ലാസ്സിലെ അക്കാമ്മ ടീച്ചര്‍  ആയിരുന്നു. അന്ന് ഹനുമാന്റെ വാല് നീളുന്നതിനെ പറ്റി പറഞ്ഞ രംഗങ്ങളൊക്കെ ഇന്നും മനസ്സില്‍ നിന്ന് പോകുന്നില്ല തന്നെ.

എന്തായാലും എന്റെ അപ്പുപ്പന് പുരാണ ഇതിഹാസങ്ങളിലൊക്കെ നല്ല ജ്ഞാനം ഉണ്ടായിരുന്നു. (ഒത്തിരി കഥകള്‍ ഞങ്ങള്‍ കുട്ടികള്‍ക്ക് പറഞ്ഞു തരുമായിരുന്നു).

എനിക്കെന്തായാലും അപ്പോള്‍ 5 - 6 വയസ്സ് കാണും രാവിലെ അപ്പുപ്പന്‍ ഹനുമാന്‍ സ്വാമി ലങ്കയിലേക്ക് ചാടിയ കഥയാണ്‌ പറഞ്ഞു തന്നത്.  കൂടാതെ അപ്പുപ്പന്‍ വീര അന്ജനേയാരുടെ ധൈര്യം, സ്വാമി ഭക്തി, വീരത ഒക്കെ പറഞ്ഞു തന്നു.

സാധാരണയായി ഊണ് കഴിഞ്ഞു മയങ്ങുന്ന സ്വഭാവം നാട്ടിന്‍പുറത്തെ എല്ലാ കാരണവന്മാര്‍ക്കും ഉള്ളത് പോലെ തന്നെ അപ്പുപ്പനും ഉണ്ടായിരുന്നു. അപ്പുപ്പന്‍ ഉച്ച മയക്കത്തില്‍ ആയിരുന്നപ്പോള്‍ ഞാന്‍ വെളിയിലേക്കിറങ്ങി ചുറ്റി നടന്നു.  എങ്കിലും ഹനുമാന്റെ ചാട്ടം മനസ്സീന്നു പോകുന്നില്ല.

പഴയ വീടിനു രണ്ടു വഴികളുണ്ട്, ഒന്ന് ചെറിയ രണ്ടു മൂന്ന് പടികളുള്ള വഴിയും മറ്റേതു ചെറിയ വണ്ടികള്‍ കയറി വരാനുള്ള വഴിയും. ഈ വണ്ടികള്‍ വരുന്ന വഴിയുടെ വലതു വശത്ത്  ഒരു പഴയ കല്ല്‌ വെട്ടാന്‍ കുഴി ഉണ്ടായിരുന്നു (മഴക്കാലത്ത് അതില്‍ വെള്ളം നിറയും).

ആ കുഴിയുടെ കരയില്‍ നിന്ന് മോണ്ട് "ഞാന്‍ ഹനുമാന്‍""" മറുകരയിലേക്ക് നോക്കി.  മറുകരയില്‍ അതാ ലങ്ക... അടുത്ത് കിടന്ന മടല്‍ എടുത്തു തോളില്‍ വച്ച്... "ജയ് ശ്രീ രാം"എന്ന് മൂന്നു പ്രാവശ്യം പറഞ്ഞു.

എന്നിട്ട് ഉയര്‍ന്നു പൊങ്ങി.. കൊള്ളാം, പൊക്കം വെച്ച് തുടങ്ങി.. പുറകോട്ടു നീങ്ങി, മുന്നോട്ടു ആഞ്ഞു എടുത്തു ചാടി.. ചങ്കും തള്ളി കുഴിയിലേക്ക് വീണു കുറെ നേരത്തേക്ക് എണീക്കാന്‍ പറ്റിയില്ല..

ഞാന്‍ ആദ്യം ഓര്‍ത്തത്‌ അപ്പോള്‍ ഹനുമാന്‍ സ്വാമി യെ പറ്റി ആയിരുന്നു -- അദ്ദേഹം ഇങ്ങനെ വീണിരുന്നെങ്കില്‍ എന്ത് ചെയ്തായേനെ?

മടല്‍ കൊണ്ട് കുത്തിപ്പിടിച്ചു ഞാന്‍ എണീറ്റ്‌  ഭാഗ്യം ആരും കണ്ടില്ല.

പഴയ ചാരത്തിന്റെ പുറകില്‍ എന്നെ പോലുള്ള മഹാന്മാര്‍ക്ക് മാത്രം കയറാവുന്നപോലെ ഒരു വാതിലുണ്ടായിരുന്നു.  അതിലെ കയറി കട്ടിലില്‍ വന്നു കിടന്നു. ശരീരം മുഴുവന്‍ വേദന, അവിടെ ഇവിടെ ഒക്കെ രക്തം വനുന്നു.  അപ്പുപ്പനോ അമ്മാവനോ കണ്ടാല്‍ അടി ഉറപ്പാണേ. വേദന കടിച്ചമര്‍ത്തി.. കാരണം ഞാന്‍ അപ്പോഴും ഹനുമാന്‍ തന്നെ "താഴെ വീണ ഹനുമാന്‍" ആണെന്ന് മാത്രം.

അപ്പോള്‍ അമ്മാവന്‍ കയറി വന്നു, അടുത്തുള്ള കട്ടിലില്‍ കിടന്നു, ഞാന്‍ കിടക്കുന്നത് കണ്ടു എന്നെ വിളിച്ചു "എടാ മോനെ അമ്മാവന്റെ കാല്‍ ഒന്ന് വലിക്കെടാ" എന്ന് പറഞ്ഞു.  ഞാന്‍ കുനിഞ്ഞു കൂടി എണീറ്റു വന്നു തറയില്‍ ഇരുന്നു അമ്മാവന്റെ കാല്‍ വിരലുകള്‍ പിടിച്ചു വലിച്ചു.

ഞാന്‍ കുനിഞ്ഞിരിക്കുന്നത്‌ കണ്ടപ്പോള്‍ അമ്മാവന്‍ എന്നെ പൊക്കി എണീപ്പിച്ചു.

ഇപ്പോള്‍ അടി പൊട്ടും എന്ന് ഞാന്‍ കരുതി. പക്ഷെ എന്റെ അമ്മാവന് വളരെ സങ്കടം ആണ് വന്നത് "അയ്യോ എന്താടാ കുട്ടാ, എവിടാ നീ വീണത്‌?" എന്ന് പറഞ്ഞു കൊണ്ട് എന്നെ പൊക്കി എടുത്തു കൊണ്ടുപോയി ശരീരത്തെ രക്തം ഒക്കെ കഴുകി, മുറിവില്‍ ഒക്കെ ഏതോ പൌഡര്‍ ഒക്കെ ഇട്ടു 

എന്റെ ഹനുമാന്‍ കഥ ഒന്നും ഞാന്‍ അമ്മാവനോട് പറഞ്ഞില്ല. എന്നെ അടുത്ത് കൊണ്ട് വന്നു കട്ടിലില്‍ കിടത്തി.

എന്തായാലും വൈകുന്നേരം ആയപ്പോള്‍ അല്പം പനീക്കോള്‍ ഉണ്ടായതിനാല്‍ ആശുപത്രിയില്‍ കൊണ്ടുപോകാന്‍ വലിയമ്മച്ചി പറഞ്ഞത് കേട്ട് അമ്മാവന്‍ എന്നെ എടുത്തു കൊണ്ട് തന്നെ ആശുപത്രിയില്‍ പോയി. ഡോക്ടര്‍ വളരെ സന്തോഷത്തോടു കൂടിത്തന്നെ എന്റെ സ്വന്തം ചന്തിയില്‍ നല്ല ഒരു കുത്തും മേലു മുഴുവന്‍ വെച്ചുകെട്ടും തന്നു. പിന്നെ കയ്പും ചവര്‍പ്പും ഉള്ള കുറെ ഗുളികകളും. അതും അമ്മാവന്‍ തന്നെ എനിക്ക് വൈകിട്ട് കഴിക്കാന്‍ എടുത്തു തന്നു.

അടുത്ത നാള്‍ അമ്മാവന്റെയും അപ്പുപ്പന്റെയും കൈകളില്‍ തൂങ്ങിക്കിടന്നാണ് "ഞാന്‍ ഹനുമാന്‍" ആശുപത്രിയില്‍ പോയത്.

>>> An example shows how the stories and cartoons impacts young kids<<<< I am Hauman

അപ്പുപ്പന്റെ ചാരു കസേര - എന്റെയും

എന്റെ കുട്ടിക്കാലത്ത് നടന്ന ഒരു സംഭവമാണിത്. 

കോട്ടയം പോലുള്ള നാട്ടിന്‍ പുറങ്ങളില്‍ വളര്‍ന്നിട്ടുള്ള താങ്കളില്‍ പലരും ചാര് കസേരകള്‍ കണ്ടിട്ടുണ്ടാവുമല്ലോ.  നാല് പട്ടിക കഷ്ണങ്ങള്‍ വീതമുള്ള രണ്ട് കൊച്ചു കട്ടിളകള്‍  കൂട്ടി യോജിപ്പിച്ച് അതില്‍ ഒരു കാന്‍വാസ് തുണി തലങ്ങനെ ഇടും.  കാലു നീട്ടി ഇരിക്കുവനായി അടിയിലെ പട്ടിക ക്കൂട്ടില്‍ നിന്നും നീണ്ട രണ്ടു മിനുക്കിയ പട്ടിക കഷ്ണങ്ങള്‍ മുമ്പോട്ട്‌  നീട്ടി പിടിപ്പിച്ചിരിക്കും.  ഈ കാന്‍വാസ്  തുണി ബാലന്സ് ചെയ്യുന്നത് മുകളിലും താഴെയും ഉള്ള രണ്ടു റൂള്‍ തടികള്‍ ആണ്.  അതാണെ ഇതിന്റെ ഒരു ഗുട്ടന്‍സ് ... മറ്റാരോടും പറയണ്ട  

ഇതില്‍ കിടന്നുറങ്ങാനും മയങ്ങാനും ഒക്കെ നല്ല സുഖം ആണ്. ഇതൊക്കെ അപ്പുപ്പന്മാരുടെ ഒരു സ്വകാര്യ സ്വത്താണ്, പിള്ളാര്‍ അടുത്ത് വന്നാല്‍ ഓടിച്ചുവിടും (ഇപ്പോഴത്തെ പിള്ളേരുടെ മൊബൈല്‍ പവര്‍ പോലെ പണ്ടത്തെ അപ്പുപ്പന്മാരോക്കെ  പവര്‍ കാട്ടിയിരുന്നത് വീട്ടില്‍ സ്വന്തമായി ഉള്ള ചാരുകസേരയും മുറുക്കാന്‍ പെട്ടിയും മുറുക്കി തുപ്പാന്‍ ഉള്ള കോളാമ്പിയും കാതിലെ കല്ല്‌ വെച്ച കടുക്കനും ആണ് - അതൊക്കെ immovable Assets ആണ് കേട്ടോ).   

അങ്ങനെ ചുരുക്കി പറഞ്ഞാല്‍ എന്റെ അപ്പുപ്പനും സ്വന്തമായി ഈ വക immovable assets എല്ലാം ഉണ്ടായിരുന്നു. എന്തായാലും ഞങളുടെ അപ്പുപ്പന്‍ പണ്ട് മുതലേ ഒരു സോഷിയല്‍ വാദി ആയിരുന്നതിനാല്‍ ഞങ്ങള്‍ പിള്ളേര്‍ക്കും അതില്‍ കിടപ്പാടം അനുവദിച്ചിരുന്നു. ഇവിടെ എന്റെ അപ്പുപ്പന്റെ ഒരു ഒരു നേരുങ്ങിയ അല്ലെങ്കില്‍ അടുത്ത ഒരു സ്നേഹിതന്‍ അപ്പുപ്പന്‍ (close and best friend) തന്നെ അപ്പുപ്പന് പോട്ടിയായി (compete) വരും . അദ്ദേഹം ഞങ്ങളുടെ നാടിലെ ദേവി ക്ഷേത്രത്തിലെ വെളിച്ചപ്പാടും എന്റെ അപ്പുപ്പന്റെ ഉറ്റ സ്നേഹിതരില്‍ ഒരാളും ആയിരുന്നു. പുള്ളി ഞങ്ങളുടെ വീട്ടില്‍ അപ്പുപ്പനെ കാണാനും പിന്നെ അവരുടെ ചീട്ടുകളി സംഘത്തില്‍ ഒരു കൈ കൊടുക്കാനും ഒക്കെ വരാറുണ്ടായിരുന്നു.  വന്നാല്‍  ഉടനെ ആ ചാരുകസേരയിലേക്ക് ഒരു dive ആണ്. അതൊരു dive അല്ല ഒരൊന്നര രണ്ടു dive ആണ്.   ആ പാവം ചാരുകസേരക്ക്‌ ജീവന്‍ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്ങില്‍ അത് ജീവനും കൊണ്ട് ഓടി ഓടി രക്ഷപ്പെട്ടേനെ. 

എന്റെ അപ്പുപ്പന് ആ dive അത്ര  ഇഷ്ടം ഇല്ലായിരുന്നു കാരണം ആ പാവം കസേരക്കും വയസ്സായിട്ടില്ലേ അതിനെന്തിന്കിലും പറ്റിയാലോ എന്നത് ആണ് കേട്ടോ.  പക്ഷെ അദ്ദേഹം ഒന്നും പറയാറില്ല കാരണം കൂട്ടുകാരല്ലേ. പക്ഷെ മറ്റേ അപ്പുപ്പന്‍ വന്നാല്‍ പിന്നെ അപ്പുപ്പന്റെ ചാരുകസേര, മുറുക്കാന്‍ പെട്ടി, മുറുക്കാന്‍ കോളാമ്പി എല്ലാം അദ്ദേഹം കയ്യടക്കും. ഭാഗ്യത്തിന് അപ്പുപ്പന്റെ കടുക്കനില്‍ മാത്രം കൈ വെച്ചിട്ടില്ലെന്നു തോന്നുന്നു.

അപ്പുപ്പന്റെ മുറിയുടെ വെളിയില്‍ ഒരു വലിയ പുളിമരം ഉണ്ടായിരുന്നു. അതില്‍ പുളി ഉണ്ടായതായി എനിക്ക് ഓര്‍മ്മയില്ല പക്ഷെ അതിനെ സന്തോഷിപ്പിക്കാനായി ഞാന്‍ ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് കല്ലും തടിയും ഒക്കെ എടുത്തു എറിയുമായിരുന്നു.  സത്യം പറഞ്ഞാല്‍ എന്റെ ഒരേ ഒരു വിനോദം അത് മാത്രം ആയിരുന്നു. മിക്കവാറും ഉപയോഗിക്കുന്ന ആയുധം  ചാരുകസേരയുടെ പാവം റൂള്‍ തടികള്‍ ആയിരുന്നു.  അപ്പുപ്പന്‍ വഴക്ക് പറയാതിരിക്കാന്‍ എന്റെ കലാപരിപാടി ഉച്ചകഴിഞ്ഞ് അപ്പുപ്പന്‍ മയങ്ങാന്‍ കിടക്കുമ്പോഴോ ഒക്കെ ആണ്.  അപ്പുപ്പന്‍ അറിയാതിരിക്കാന്‍ റൂള്‍ തടികള്‍ എടുത്തിട്ട് ആ തുണി നന്നായി വലിച്ചു ഇടും, എന്തായാലും ആ സമയത്ത് അപ്പുപ്പന്‍ കസേരയില്‍ കിടക്കില്ല എന്നെനിക്കറിയാം  അദ്ദേഹത്തിന്റെ മയക്കം തീരുന്നതിനു മുമ്പ് തന്നെ കമ്പുകള്‍ തിരികെ വെച്ച് ഞാന്‍ സ്ഥലം വിടും.

അങ്ങനെ ഒരു ദിവസം ഞാന്‍ എന്റെ കലാ പരിപാടികള്‍ക്കായി തടികള്‍ രണ്ടും എടുത്തു ഞാന്‍ എന്റെ പുളി ഏറു  നടത്തി രസിക്കുകയായിരുന്നു, അകലെ നിന്ന് വെളിച്ചപ്പാട് അപ്പുപ്പന്‍ ഓടി വരുന്നത് കണ്ടു എന്നെ ശ്രദ്ധിക്കാതെ അദ്ദേഹം ഓടി അകതോട്ടു കയറി മുറുക്കാന്‍ പെട്ടിയും എടുത്തു, എന്റെ അപ്പുപ്പനെ "പിള്ളേച്ചന്‍ എണീക്ക്" എന്ന് പറഞ്ഞുകൊണ്ട് സ്ഥിരം നടത്തുന്ന dive ചെയ്തു.

എനിക്ക് ഒന്നും ചെയ്യാന്‍ സമയം കിട്ടിയില്ല പിന്നെ കേട്ട ശബ്ദങ്ങള്‍ ഏതാണ്ട് ഇങ്ങനാണ്  "ധപ്പോ ധപ്പോ ധിം (നടുവും തള്ളി വീണതാണ്) എന്റമ്മോ അയ്യോ അയ്യയ്യോ എന്റെ ഭഗവതീ എന്റെ നടു"".

ഭഗവതി വരുന്നോ എന്ന് നോക്കാതെ ഞാന്‍ ഓടി അടുക്കളയില്‍ കയറി, അവിടുന്ന് എത്തി നോക്കി  അപ്പുപ്പന്‍ വന്നു വെളിച്ചപ്പാടപ്പുപ്പനെ പിടിച്ചു പൊക്കി പുറം ഒക്കെ തിരുമ്മി കൊടുത്തു. അപ്പുപ്പന്റെ കട്ടിലില്‍ കിടത്തി പ്രശ്നങ്ങള്‍ ഒന്നും ഉണ്ടായില്ല.  ഞാന്‍ തിരികെ ചെന്ന് റൂള്‍ തടി എടുത്തു അപ്പുപ്പന്റെ കയ്യില്‍ കൊണ്ട് കൊടുത്തു. അദ്ദേഹം എന്നെ വഴക്ക് പറഞ്ഞില്ല  

എന്തായാലും, അതില്‍ പിന്നെ,  അതില്‍പ്പിന്നെ വെളിച്ചപ്പാടപ്പുപ്പന്‍  ഒരാഴ്ചയോളം വീട്ടില്‍ വന്നില്ലായിരുന്നു പിന്നെ വരുമ്പോഴെല്ലാം വളരെ മര്യാദയോടെ ചാരുകസേരയുടെ അടുത്ത് പോലും പോകാതെ അപ്പുപ്പന്റെ കട്ടിലിലെ ഇരിക്കുമായിരുന്നുള്ളൂ.  ഒരു പക്ഷെ അദ്ദേഹം അതില്‍ പിന്നെ ചാരുകസേരയില്‍ ഇരുന്നിട്ടുണ്ടോ എന്ന് തന്നെ സംശയം  

വാല്‍ക്കഷണം : നമ്മുടെ ഇന്നത്തെ കാലത്തെ ഡോക്ടര്‍മാര്‍ അതിനു ലീനിംഗ് ചെയര്‍ സിന്‍ഡ്രോം എന്ന് പേരിടുമായിരുന്നു ഒരു പക്ഷെ.

>>> Leaning Chair Syndrome<<< Naughty kids ... Funny Kids.... >>> Easy chair of my Grand Father & Mine....